We hebben begin september een therapie(week) meegemaakt die veel weg heeft van de therapie als ook bij dolfijn therapie wordt gegeven. 2 uur lang per dag heeft Maud een fysio en een ergo therapeut gehad en na elke sessie werden we op de hoogte gehouden wat er was gedaan. In Curacao is de ‘beloning’ zwemmen. Bij Giraf therapie is dat zwemmen.
Elke dag tussen 13:30 en 15:30 was Maud alleen met 2 therapeuten om aan de eerder gestelde doelen te werken. Deze 3 doelen waren: zindelijk worden, verbeteren communicatie en gedrag. Om bij de 1e te beginnen:
1) Zindelijk worden is toch echt wel een dingetje. Hoe leg je iemand uit die weinig tot niet communiceert en met bepaalde zaken een verstand heeft van een kind van 3, dat je op de wc moet plassen EN poepen? Een uitdaging, inderdaad. En net terwijl je denkt: die loopt als ze 10 is nog in de luiers; heeft mevrouw (de koekepauw) het in haar hoofd gehaald om ‘out of the blue sky’ op de wc te gaan……plassen! Ja echt waar. Oh ja en op de vakantie kwam ook het poepen op de wc nog even bij. We kloppen het nog even af (op hard hout) maar zindelijk worden moet nu tot de mogelijkheden horen. Doel nummero 2:
2) Communiceren. Dat is voor iemand met een ziekte die Maud heeft lastig. Communiceren doet ze met een paar woordjes en vooral gebaren en pictogrammen. Voor Maud geld dat alles duidelijk, en herhaaldelijk, aan haar uitgelegd moet worden. We hebben geleerd dat we haar aan moeten tikken, in haar ogen kijken en dan pas vragen wat ze moet gaan doen. Of wat we van haar willen/verwachten.
En als laatste doel haar gedrag. De voor ons (redelijk) bovenstaande wens om te veranderen en te verbeteren. Doel 3:
3) Gedrag: De beide therapeuten vroegen zich af wat Maud hier deed omdat ze geen dingen liet zien waarvoor we kwamen. Goed luisteren, heel lang ‘werkjes’ doen en we hebben echt geprobeerd haar uit de tent te lokken. Niet gelukt. Ze werd niet boos. Ze bleef rustig en niet van haar stuk te brengen....😡. Maar goed veel tips gehad (te veel om nu te noemen) hoe we dingen anders kunnen doen.
Aan alle drie de doelen is in de Giraf week en kei en keihard gewerkt. De vruchten moeten we waarschijnlijk echter nog plukken maar dat heb je met fruitbomen ook. Eerst wachten op de bloesem, laten groeien en vervolgens kan je oogsten. Met Maud is dat niet anders. Sterker nog. Daar komt ook nog een portie geduld bij.
Maar waarom heet het nou Giraf therapie?
Toen we ons gingen inschrijven voor deze therapie, was nergens te lezen waarom het zo heet. Knuffelen met een Giraffe misschien? Na wat navraag werd het duidelijk. De 2 dames die deze therapie naar Nederland hebben gehaald hebben allebei een kind met een beperking. Wat is er kenmerkend aan het hebben van een kind met een beperking? Het CONTINU in de gaten waar hij of zij loopt/is. Wat doet hij/zij? Waar is hij/zij? Oftewel. Een lange nek op zetten. En desondanks ben ik er mij van bewust dat dit ook voor sommige ‘gezonde’ kinderen geldt, maar bij een kind met een beperking is dat toch net ff ‘zorgzamer’
Ik, of liever gezegd we, hebben een onwijze inspirerende week gehad waarvan wie niet dachten dat het zo intensief voor een gezin kan zijn. Iedereen van het Giraf therapie team (!) heel hartelijk dank voor alle mooie dingen die jullie ons hebben laten zien en tips die jullie hebben gegeven. En in het bijzonder willen we Loes en Willemijn bedanken die ongelofelijk hard met Maud aan de slag zijn geweest.
Tot zover, tot morgen, tot volgend jaar?
